قصه‌ی عشق و قدم به سوی کربلا در آستانه‌ی اربعین 1404
نویسنده: دکتر مازیارمیر خادم نائب الشهید
اگر زبانِ شعر بود، من با هر واژه‌ام، دل‌ها را به پروانه‌ای از عشق تبدیل می‌کردم. اگر قافیه‌ها جان می‌گرفتند، هر یک از آن‌ها، قلبی شعله‌ور برای راه کربلا می‌شدند. اما اکنون، تنها با نثری سرشار از شور و شوق، سعی می‌کنم قصه‌ی این عشق را برای شما بازگو کنم؛ عشقی که در سینه‌ی هر زائری موج می‌زند، عشقی که در هر قدم به سوی حرم عباس (ع)، نغمه‌ای از اخلاص می‌خواند.
آفتابِ کربلا: ایمان و شهادت
در آستانه‌ی فصل پاییز، وقتی میخک‌ها بر سر شاخه‌ها لبفشانده‌اند و بادِ خزان بوی خاک را به یادگار می‌آورد، دل‌ها به یاد کربلا می‌افتند. کربلا، آن زمینِ عشق، آن سرزمینِ شهادت، که با خونِ طاهر حضرت امام حسین (ع) و یارانش، آب و هوای تاریخ را تغییر داد.
حضرت امام حسین (ع)، در شب عاشورا، با ستارگانی از ایمان رو به رو بودند و به یارانشان گفتند:
«این راه، راهِ خدا و حق است. اگر دنیا بر من باشد، ولیکن من بر دنیا نیستم.»
این سخن، چراغی است در شبِ تاریک مادی‌گرایی. این جمله، دعوتی است به شناخت ارزش‌های واقعی زندگی. او که می‌توانست در رفاه و آسایش بماند، اما برای دفاع از عدالت و حقیقت، خود را فدا کرد. این، عشقی است که بی‌همتا و بی‌نظیر است.
اربعین 1404
اربعین: پیاده‌روی به سوی عشق
اربعین، آن سفری است که با پای برهنه و دلی پر از شوق، به سوی حرم عباس (ع) بر می‌گردد. این پای برهنه، نمادی از فقر و تسلیم در برابر خداوند است. این دل‌ها، نمادی از عشق و وفاداری به اهل بیت (ع) هستند. هر قدمی که در این راه بر می‌داریم، مثل قطره‌ای از دریای بی‌کران عشق است که به سوی دریا می‌رود.
در این مسیر، بادها داستان‌های قدیمی را برای ما تعریف می‌کنند. بادها می‌گویند: «این راه، همان راهی است که امام حسین (ع) و یارانش با خون خود روشن کردند.» درختان می‌گویند: «این زمین، همان زمینی است که شهیدان کربلا با نفس خود آبیاری کردند.» و خورشید می‌گوید: «این نور، همان نوری است که از عشق امام حسین (ع) سرچشمه می‌گیرد.»
آموزه‌های امام حسین (ع): شعله‌ای در دل تاریکی
حضرت امام حسین (ع) در آستانه‌ی شهادت، با آرامشی که تنها با ایمان عمیق به خداوند حاصل می‌شود، گفتند:
«هر کس که خود را فدای رضای خدا کند، هرگز از بین نخواهد رفت.»
این سخن، درسی است برای هر قلبی که به دنبال معنا و مقصد است. درسی که می‌گوید: اگر بخواهیم زندگی‌مان معنا داشته باشد، باید آن را به خدمت انسانیت و عدالت اختصاص دهیم.
در دنیایی که ارزش‌ها دچار تزلزل شده‌اند، اربعین فرصتی است برای بازنگری در زندگی خود. ما باید بپرسیم: آیا در راه حق قدم برداشته‌ایم؟ آیا در برابر بی‌عدالتی سکوت نکرده‌ایم؟ آیا قلبمان هنوز به دنبال عشق و ایمان می‌تپد؟
دعوتی به وحدت و مقاومت
در سال 1404، اربعین حسینی بیشتر از همیشه نیازمند بازتاب عملی دارد. ما نباید این سفر را تنها به عنوان یک مراسم مذهبی ببینیم، بلکه باید آن را به عنوان دعوتی به وحدت، مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم بدانیم. امام حسین (ع) با خون خود، خطوط راهنمایی برای ما کشیدند: وحدت در برابر تفرقه، مقاومت در برابر ستم، و عشق در برابر بی‌عدالتی.
در این روزها، زمانی که جهان با چالش‌های بزرگی روبرو است، پیام اربعین بیشتر از همیشه مورد نیاز است. ما باید از این پیام الهام بگیریم و در زندگی روزمره‌مان، به دنبال اجرای آموزه‌های امام حسین (ع) باشیم. این امتحانی است که خداوند برای ما قرار داده، و ما باید با ایمان و امید، به آن پاسخ دهیم.
پایان سخن
قلب‌ها را به کربلا بکشانید
در پایان، از شما دوستان عزیز دعوت می‌کنم که در سال 1404، قدم‌هایتان را به سوی کربلا بردارید. این قدم‌ها، حتی اگر فیزیکی نباشند، می‌توانند در دل‌ها و افکارمان باشند. بیایید با هم، در راه عدالت و حقیقت قدم برداریم. بیایید با هم، دنیا را با عشق و ایمان بسازیم.
همان‌طور که حضرت امام حسین (ع) گفتند:
«هیچ نفسی نمی‌میرد مگر با اذن خدا.»
پس بیایید زندگی‌مان را به این امتحان بسنجیم: آیا در راه خدا قدم برداشته‌ایم؟ آیا قلبمان هنوز به دنبال عشق و ایمان است؟
اربعین 1404، فرصتی تکرار نشدنی است برای تجدید عهد با خدا و اهل بیت (ع) و محصوصا امام حسین
«سلام علی الحسین و علی علیه السلام.»